मी १० वी पास झालो होतो आणि काहीतरी मोठ्ठ केलं, अशा आनंदात सर्वांना पेढेही दिले… संध्याकाळी घरी बाबा आले आणि त्यांना पहिला प्रश्न विचारला “बाबा मला फुल पॅन्ट कधी घेणार..?? “हो शिवू या आता”.. बाबांच्या उत्तराने मन सुखावलं.
त्या काळी सर्वसाधारणपणे फुल पॅन्ट १० वी नंतरच वापरात होती आणि तेव्हाच ती द्यायची पद्धतही होती..!! टेलरकडे माप देताना काचेवर चिकटवलेले पॅन्ट घातलेले हिरो बघत माप दिले आणि टेलर ने, ‘बेलबॉटम ना..??’ अस विचारलं पण बेलबॉटम म्हणजे काय असत..? हे ना मला आणि ना आईला माहिती होतं. तरी जोरात मान हलवून मनातील झालेल्या खुशीने ‘हो हो. बेल बॉटम’ असं सांगितलं आणि घरी पोचलो. चार दिवसानंतर टेलरचे नाव असलेली प्लॅस्टिक पिशवीचा चुरचुर आवाज करीत माझी पहिली फुल पॅन्ट आली… घातली… घरच्या देवांना आणि आई बाबांना नमस्कार केला (नवीन कपडे प्रथम घातल्यावर ते देणाऱ्या भगवंताला आणि वडीलधाऱ्यांना नमस्काराची शिकवण होती.) आणि काहीही कारण नसताना आरशात बघून कंबरेतून एकदा डावीकडे आणि उजवीकडे वळून झाले.. आणि अखेर आयुष्यातील पहिली पॅन्ट झाली.
असेच काहीसे अनुभव घरात बसलेली पहिली डिंग डाँग डोअर बेल, पहिले मनगटी घड्याळ, घरातील पहिला लँडलाईन फोन, माझी पहिली बाईक आणि घरातील गुळगुळीत लादी बसवताना झाला होता. बालवयातील मनाची सरलता आणि घरचे जे देतील त्यातच स्वतःचं मोठ्ठ जग बघण्याची सवय, ह्या गोष्टी आज जगण्यातील समाधान देतात. आजूबाजूला खूप आहे आणि घ्याल तेवढं कमी आहे पण कण कण जोडून साठवलेल्या आई वडिलांच्या पैशातून घरी गुळगुळीत लादी बसल्याचा आनंद घेत त्यांच्यासोबत जगणे, हे भाग्यच..!!
जे आपल्या आर्थिक ताकदीमध्ये बसेल तेवढेच आपले असते आणि त्यातच आपलं आनंदी जग असतं, हा विचार संस्कार म्हणून अतिशय बहुमूल्य आहे. पण काळाच्या ओघात असा विचार आता मागासलेपणाचे लक्षण बनले आहे. आता इर्षा, असूया, बरोबरी, जळफळाट, वरचढ दाखवण्याची ओढ ह्या गोष्टींनी स्वतः चे आनंदी जग पूर्ण हरवले आहे.
आपल्या आयुष्यातील पहिल्या वहिल्या वस्तू आणि गोष्टीचा आनंद ही आठवणींची बंद कप्प्यात जपलेली ठेव असते. आज मागे वळून पाहताना, मी मित्रांसमोर मनगट हलवीत शायनिंग मारलेले पहिले घड्याळ, पहिली बाईक, आणि खूप आधी आमच्या घरी वाजणारी डोअर बेल आणि टेलिफोनची रिंग सर्वांनी ऐकावी म्हणून दारच उशिराने उघडावे आणि फोनच उशिराने उचलावा हा होणारा त्या पहिल्या डोअर बेलचा आणि टेलिफोनचा आनंद जगाच्या पाठीवर कुठेही शोधून सापडणारा नाही हे मात्र मी खात्रीने सांगू शकतो..!!
ईश्वरकृपेने काळ पुढे सरकताना यातील सर्वंकाही आणि यापेक्षाही खूप काही भरभरून मिळत आले. पण ह्या पहिल्यावहिल्या गोष्टींचे अनुभव आयुष्याच्या वाटेवर मार्गदर्शक बनले आणि मनात आठवणींचे घर करून राहिले ते मात्र कायमचेच..!!
त्या काळी सर्वसाधारणपणे फुल पॅन्ट १० वी नंतरच वापरात होती आणि तेव्हाच ती द्यायची पद्धतही होती..!! टेलरकडे माप देताना काचेवर चिकटवलेले पॅन्ट घातलेले हिरो बघत माप दिले आणि टेलर ने, ‘बेलबॉटम ना..??’ अस विचारलं पण बेलबॉटम म्हणजे काय असत..? हे ना मला आणि ना आईला माहिती होतं. तरी जोरात मान हलवून मनातील झालेल्या खुशीने ‘हो हो. बेल बॉटम’ असं सांगितलं आणि घरी पोचलो. चार दिवसानंतर टेलरचे नाव असलेली प्लॅस्टिक पिशवीचा चुरचुर आवाज करीत माझी पहिली फुल पॅन्ट आली… घातली… घरच्या देवांना आणि आई बाबांना नमस्कार केला (नवीन कपडे प्रथम घातल्यावर ते देणाऱ्या भगवंताला आणि वडीलधाऱ्यांना नमस्काराची शिकवण होती.) आणि काहीही कारण नसताना आरशात बघून कंबरेतून एकदा डावीकडे आणि उजवीकडे वळून झाले.. आणि अखेर आयुष्यातील पहिली पॅन्ट झाली.
असेच काहीसे अनुभव घरात बसलेली पहिली डिंग डाँग डोअर बेल, पहिले मनगटी घड्याळ, घरातील पहिला लँडलाईन फोन, माझी पहिली बाईक आणि घरातील गुळगुळीत लादी बसवताना झाला होता. बालवयातील मनाची सरलता आणि घरचे जे देतील त्यातच स्वतःचं मोठ्ठ जग बघण्याची सवय, ह्या गोष्टी आज जगण्यातील समाधान देतात. आजूबाजूला खूप आहे आणि घ्याल तेवढं कमी आहे पण कण कण जोडून साठवलेल्या आई वडिलांच्या पैशातून घरी गुळगुळीत लादी बसल्याचा आनंद घेत त्यांच्यासोबत जगणे, हे भाग्यच..!!
जे आपल्या आर्थिक ताकदीमध्ये बसेल तेवढेच आपले असते आणि त्यातच आपलं आनंदी जग असतं, हा विचार संस्कार म्हणून अतिशय बहुमूल्य आहे. पण काळाच्या ओघात असा विचार आता मागासलेपणाचे लक्षण बनले आहे. आता इर्षा, असूया, बरोबरी, जळफळाट, वरचढ दाखवण्याची ओढ ह्या गोष्टींनी स्वतः चे आनंदी जग पूर्ण हरवले आहे.
आपल्या आयुष्यातील पहिल्या वहिल्या वस्तू आणि गोष्टीचा आनंद ही आठवणींची बंद कप्प्यात जपलेली ठेव असते. आज मागे वळून पाहताना, मी मित्रांसमोर मनगट हलवीत शायनिंग मारलेले पहिले घड्याळ, पहिली बाईक, आणि खूप आधी आमच्या घरी वाजणारी डोअर बेल आणि टेलिफोनची रिंग सर्वांनी ऐकावी म्हणून दारच उशिराने उघडावे आणि फोनच उशिराने उचलावा हा होणारा त्या पहिल्या डोअर बेलचा आणि टेलिफोनचा आनंद जगाच्या पाठीवर कुठेही शोधून सापडणारा नाही हे मात्र मी खात्रीने सांगू शकतो..!!
ईश्वरकृपेने काळ पुढे सरकताना यातील सर्वंकाही आणि यापेक्षाही खूप काही भरभरून मिळत आले. पण ह्या पहिल्यावहिल्या गोष्टींचे अनुभव आयुष्याच्या वाटेवर मार्गदर्शक बनले आणि मनात आठवणींचे घर करून राहिले ते मात्र कायमचेच..!!