स्टेशनवर उतरलो, कधीपासून कोसळणारा पाऊस धो-धो कोसळतच होता; मध्येच वाराही टपली मारून जावं असा येऊन हातातल्या छत्रीला हेलकावे देऊन जात होता. याच अवस्थेत धावत-पळत जाऊन रिक्षा गाठली आणि काही न बघताच थेट रिक्षात जाऊन बसलो. रिक्षावाल्याकडे मी बोलणार इतक्यात तोच ओरडला साहब भाडा है! बाजूला बिघतलं तर एक तरूणी आधीच रिक्षात बसली होती. तिला बघताच क्षणी पावसाच्या चिकचिकाटाने आलेला त्रागा कुठच्या कुठे निघून गेला.
तिही समंजस होती मकुठे जाणार!य असं तिने हलक्याच आवाजात मला विचारलं, दोघांचे ठिकाण एकच होते, पण हे काहीही असलं तरी मॅनर्स म्हणून मला रिक्षातून खाली उतरायला हवं होत. पण पाऊसही खूप होता, रिक्षाचाही पत्ता नव्हता, त्यामुळे मिळालेली रिक्षा सोडणं जीवावर आलं होतं. बहुधा माझ्या ह्या अवस्थेची जाणीव तिलाही झाली असावी म्हणून तिने रिक्षावाल्यालाही निघायची सूचना केली. तिच्या मनाचा मोठेपणा पाहून क्षणभर मला अवघडल्यासारखं झालं, पण दुसर्याच क्षणी मी रिलॅक्स झालो. एवढं सगळं होईपर्यंत तिचा चेहरा काही मला नीटसा पाहता आला नव्हता, पण आवाज आणि एकूणच ती छान वाटत होती. चेहरा बघायची इच्छा होती, पण तिच्या हे लक्षात आले तर कसे वाटेल याचीही भिती वाटत होती. तिला कसं बघू ह्या विचारात असतानाच समोरच्या आरश्यात तिचा चेहरा दिसला. आता मात्र तिला पाहून मनातली कालवाकालव वाढली. तिने बहुधा छत्री आणलेली नसावी. कारण ती पूर्ण चिंब भिजलेली होती. शरीरावरून पाण्याच्या धारा ओघळत होत्या. अशा अवस्थेत चेहर्यावरील मेकअप वगैरे शिल्लक राहण्याचा प्रश्नच नाही. ओरिजनल सौंदर्य म्हणतात ना तशी ती होती. तिच्या चेहर्यावर एक प्रकारची प्रसन्नता होती. आपल्या बाजूला अनोळखी तरुण बसला आहे याचा लवलेशही तिच्या मनात नव्हता. निरागस चेहर्याने बसलीय किंवा दुसर्याच कुठल्यातरी विचारात आहे असेही नव्हते. बाहेर पडणारा पाऊस आणि रिक्षाच्या वेगाने आलेला एक विशिष्ट रिदम हे क्षण ती एन्जॉय करत होती.
काही न बोलताही तिच्या वागण्यातला जाणवणारा बिनधास्तपणा मला भावला होता. रिक्षाच्या समोरच्या आश्यात दिसणारा तिचा मचाँद सा मुखडाय माझ्या हृदयात कालवाकालव करत होता. वाटत होतं रिक्षाचा हा प्रवास संपूच नये. पावसामुळे वातावरणात आलेला गारवा आणि तिचा सहवास, नव्हे, नुसती जवळ असलेली उपस्थिती रोमॅन्टिकच होती. पण एव्हाना दोघांच्या उतरण्याचे ठिकाण आले होते. रिक्षा थांबली, मी मीटरप्रमाणे पैसे पुढे केले. तिला नेहमी होणारे पैसे माहित असावेत, भाड्याचे बरोबर अर्धे पैसे तिने माझ्याकडे दिले.खरं तर मला पैसे घ्यायचे नव्हते. पण तिच्या कुठल्या कृतीला विरोध करावसा मला वाटत नव्हता. ती पळत-पळत जात होती. पाठीमागूनच तिला पाहिलं तर चेहर्याला साजेसाच असा तिचा बांधा होता, उंचीही तशीच. एकूणच कोणीही मोहात पडेल अशी ती पावसामुळे नेमक्या कोणत्या बिल्डिंगमध्ये ती शिरली ते समजले नाही. नावही विचारलं नव्हतं. पण अजूनही ती डोळ्यासमोरून जात नाही. जेव्हा- जेव्हा ऑफिसला जायला निघतो तेव्हा परिसरातल्या सर्व बिल्डिंगच्या गॅलरीवर आवर्जून नजर टाकतो. कुठे तरी ती पुन्हा दिसेल असे वाटत राहते. पण ती काही दिसत नाही. कधी-कधी वाटतं, पहाटे पडलेलं हे स्वप्न तर नाही ना? आणि मग भाबडं मन म्हणतं पहाटेचं स्वप्न असेल तर कदाचित ते सत्यही होईल.